شاهنامه فردوسی

شاهنامه فردوسی، بزرگترین و مهم‌ترین منبع تاریخ شفاهی از سینه ایرانیان می‌باشد که این شاعر بزرگ توانسته است آن را به صورت نظم گردآوری و منظم نماید.

به‌گمان فراوان، فردوسی در سرودن شاهنامه تنها از یک منبع تدوین‌شده بهره برده و آن، شاهنامهٔ ابومنصوری بوده‌است. آغاز سرایش شاهنامه پیرامون ۳۶۷ ه‍.ق بوده‌است. پیش از آن، داستان «بیژن و منیژه» را سروده‌بود که با به‌شمار آوردن این سال‌ها، او ۳۵ سال از عمر خویش را بر سر سرایش شاهنامه گذاشته‌است.^[۵] او سرانجام ویرایش نخست شاهنامه را در سال ۳۸۴ ه‍. ق، سه سال پیش از برتخت‌نشستن محمود، به‌پایان بُرد.^[۶][۷] و ویرایش دوم کتاب را نیز در ۲۵ اسفند سال ۴۰۰ ه‍.ق برابر با ۸ مارس ۱۰۱۰ م^{[یادداشت ۱]} در هفتاد و یک سالگی به‌انجام رساند:^{[۸][۹][۱۰]}

 

------------

 

1- بخش دیگری از تاریخ‌نویسی ایران، تاریخ شفاهی و ادبی است که در سیر زمان، سینه به سینه و نسل به نسل توسط خود ایرانیان منتقل شده است و کسانی چون فردوسی بزرگ، آن را به صورت مکتوب نثر یا نظم درآورده، به نسل‌های پس از خود فرستاده‌اند.

فسانه ها و داستان های تاریخی ایران (برگرفته از شاهنامه فردوسی):

                                الف) سایر داستان ها

                                ب) پیشدادیان: کیومرث و ماشیا (سیامک) و ماشیانا(سیامکی)، طهمورث، جمشید، ضحاک، فریدون، ایرج، منوچهر، نوذر، زاب(زاو)، گرشاسب

                                ج) کیانیان: کیقباد، کیکاووس، کیخسرو، لهراسب، گشتاسب،  بهمن (درازدست)، همای، داراب اول، داراب دوم